Merhaba Ahmet torun. ben resimle ilgilenen biriyim ve bir keresinde sizin bir paylaşımınızın bende bıraktığı etkiyi paylaşacağım. Neyse ben siz degil sen diyeyim. Sen eski zamanlarda şimdiki bu biçare yolunu kaybetmişliğe ve yalnızlığa ve sahipsizliğe düşmeden evvel, imam hatipte okuyup çizim yaptığın yıllarda insan çizmekle alakalı yaşadığın gitgelleri, o sırada yazdığın yazıların içinden seslenen samimi arayışını, en içten ve hakikatı arayan o çocuğun paylaştığı yazıları hep takip etmiştim. Hatta sevgili deden vesilesi ile vazgeçtiğin - biliyorsun bütün konuyu burayı kısa geçeyim- o ihlaslı kararın beni etkilediği için, ki ben de çocuktum, ben de bir şeyden vazgeçme duygusu yaşamak için gözümü karartıp bir eşyamı çöpe atmıştım. Bunun nedeni tabii sen değil, o vazgeçme duygusu idi. Evet belki insan çizmek bir yerde haram olmayabilir, tıpta var, bazen gerekli birşey. Ama konu bu da değil. Karşılaştırınca o hakikat arayışında ve bir şey hissettiğinde ona sarılan, dava sahibi, izzetli ve içi dolu çocuğu bugünkü boş, öylesine ve ayrılmış.. Olduğunu gördüğüm tuhaf insan ile.. Diyorum ki o belki de iyi bir arkadaşının elinden tutsaydı, bir yolda gitseydi, sadece kendisi için, bir içi boş serbestliktense hak yolda kurallarla sınırlarla olmanın güzelliğine, insanın ne için var olduğuna ulaşabilecek kapasite vardı. Lakin bu iş kapasite işi değil elbet, tercih meselesi. Tercihini böyle yaptığına göre, düşünmüş olmalısın, eğer ahiret yoksa ne kazanacaksın, varsa ne... Bütün dünya anlasa sen gerçeğe kapadığın bir göz ile öylece durursun.. Ama bir zamana dek.. Senin için üzülmüştüm arkadaş, o yuzden bu yazdıklarıma kızacaksan kızmaktan vazgeç
Merhaba Ahmet torun. ben resimle ilgilenen biriyim ve bir keresinde sizin bir paylaşımınızın bende bıraktığı etkiyi paylaşacağım. Neyse ben siz degil sen diyeyim. Sen eski zamanlarda şimdiki bu biçare yolunu kaybetmişliğe ve yalnızlığa ve sahipsizliğe düşmeden evvel, imam hatipte okuyup çizim yaptığın yıllarda insan çizmekle alakalı yaşadığın gitgelleri, o sırada yazdığın yazıların içinden seslenen samimi arayışını, en içten ve hakikatı arayan o çocuğun paylaştığı yazıları hep takip etmiştim. Hatta sevgili deden vesilesi ile vazgeçtiğin - biliyorsun bütün konuyu burayı kısa geçeyim- o ihlaslı kararın beni etkilediği için, ki ben de çocuktum, ben de bir şeyden vazgeçme duygusu yaşamak için gözümü karartıp bir eşyamı çöpe atmıştım. Bunun nedeni tabii sen değil, o vazgeçme duygusu idi. Evet belki insan çizmek bir yerde haram olmayabilir, tıpta var, bazen gerekli birşey. Ama konu bu da değil. Karşılaştırınca o hakikat arayışında ve bir şey hissettiğinde ona sarılan, dava sahibi, izzetli ve içi dolu çocuğu bugünkü boş, öylesine ve ayrılmış.. Olduğunu gördüğüm tuhaf insan ile.. Diyorum ki o belki de iyi bir arkadaşının elinden tutsaydı, bir yolda gitseydi, sadece kendisi için, bir içi boş serbestliktense hak yolda kurallarla sınırlarla olmanın güzelliğine, insanın ne için var olduğuna ulaşabilecek kapasite vardı. Lakin bu iş kapasite işi değil elbet, tercih meselesi. Tercihini böyle yaptığına göre, düşünmüş olmalısın, eğer ahiret yoksa ne kazanacaksın, varsa ne... Bütün dünya anlasa sen gerçeğe kapadığın bir göz ile öylece durursun.. Ama bir zamana dek.. Senin için üzülmüştüm arkadaş, o yuzden bu yazdıklarıma kızacaksan kızmaktan vazgeç
YanıtlaSil